-
1 narzucać
( płaszcz) to throw on; (wolę, warunki) to impose* * *ipf.narzucić pf.1. (= rzucać na wierzch) throw, fling, pile ( sth) ( na coś on, onto, on top of l. over sth); narzucać tynk na ścianę bud. roughcast a wall.2. narzucać coś na siebie (= okrywać się pospiesznie) fling, throw l. slip sth on.3. (= wymuszać) impose, force ( sth) ( komuś on l. upon sb); narzucać ograniczenia impose limitations l. constraints ( na coś on l. upon sth); narzucać (ostre) tempo force the pace; narzucać swoją wolę get l. have one's way ( komuś with sb); narzucać warunki dictate conditions l. terms ( komuś to sb).ipf.narzucić się pf. (= napraszać się) impose o.s., inflict o.s. l. one's company ( komuś on l. upon sb); mam nadzieję, że się państwu nie narzucam form. I hope I'm not imposing on you.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > narzucać
-
2 Wille
Wille ['vɪlə] <-ns, -n> mseinen eigenen \Willen haben mieć własną wolęetw aus freiem \Willen tun czynić [ perf u-] coś z własnej nieprzymuszonej woliseinen \Willen durchsetzen przeforsować swoją wolęjdm seinen \Willen aufzwingen narzucać [ perf narzucić] komuś swoją wolęetw wider \Willen tun czynić [ perf u-] coś wbrew własnej wolider gute \Wille dobra woladas war kein böser \Wille to nie było w złej intencji3) es geht beim besten \Willen nicht mimo najlepszych chęci jest to niemożliwe -
3 dictate
1. [dɪk'teɪt] vt 2. vi3. ['dɪkteɪt] nto dictate to — narzucać (narzucić perf) swoją wolę +dat
nakaz m* * *[dik'teit, ]( American[) 'dikteit]1) (to say or read out (something) for someone else to write down: He always dictates his letters (to his secretary).) dyktować2) (to state officially or with authority: He dictated the terms of our offer.) dyktować3) (to give orders to; to command: I certainly won't be dictated to by you (= I won't do as you say).) narzucać•- dictator
- dictatorship -
4 Wille
freier Wille wolna wola;letzter Wille ostatnia wola;böser Wille zła wola;guter Wille dobre chęci f/pl;jemandem seinen Willen aufzwingen narzucać <- cić> k-u swoją wolę;jemandem seinen Willen lassen ulegać < ulec> k-u;er hat den festen Willen, sich zu bessern powziął mocne postanowienie poprawy;aus freiem Willen z własnej woli, dobrowolnie;beim besten Willen mimo najlepszych chęci;gegen jemandes Willen wbrew woli (G);wider Willen ( ungewollt) mimo woli -
5 narzu|cić
pf — narzu|cać1 impf Ⅰ vt 1. (nałożyć) to cast, to throw- narzucili siano na wóz they threw the hay on the wagon- zabójca narzucił na ciało koc the killer threw a blanket over the body- narzucić wapno/tynk na ścianę Budow. to coat a wall with lime/plaster2. (ubrać się) to fling [sth] on, to throw- narzuciła płaszcz i wybiegła na dwór she flung a. threw a coat on, and ran outside- narzuciła szal na ramiona she threw a shawl over her shoulders3. (robiąc na drutach) to cast on- narzucić 100 oczek to cast on 100 stitches4. (zmusić) to force, to impose (komuś upon sb)- ta decyzja została mu narzucona the decision was forced on him- narzucać komuś swoją opinię/wolę to impose one’s opinion/will on sb- narzucać komuś swoje towarzystwo to force one’s presence on sbⅡ narzucić się — narzucać się to force oneself, to impose oneself (komuś on sb)- narzucał się jej z pomocą he tried to force his help on herⅢ narzucać się to suggest itself- natychmiast narzuca się jednak pytanie:… immediately, however, the question suggests itself:..- takie porównanie samo się narzuca there’s no escaping the comparisonThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > narzu|cić
См. также в других словарях:
wola — ż I, DCMs. wolali, blm «dyspozycja psychiczna człowieka do świadomego i celowego regulowania swego postępowania, do podejmowania decyzji i wysiłków w celu realizacji pewnych działań, przyjęcia pewnych postaw, a zaniechania innych» Coś zgodne z… … Słownik języka polskiego
narzucić — dk VIa, narzucićcę, narzucićcisz, narzucićrzuć, narzucićcił, narzucićcony narzucać ndk I, narzucićam, narzucićasz, narzucićają, narzucićaj, narzucićał, narzucićany 1. «rzucić coś na coś, na wierzch czegoś, nałożyć do czegoś, na coś» Narzucić kapę … Słownik języka polskiego
wola — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IIa, blm {{/stl 8}}{{stl 7}} dyspozycja psychiczna człowieka do świadomego i celowego kierowania swoim postępowaniem, do podejmowania decyzji, dokonywania wyborów, działania w celu realizacji zamierzonych zadań itd. :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przewodzić — ndk VIa, przewodzićdzę, przewodzićdzisz, przewodzićwódź, przewodzićdził, przewodzićdzony 1. «kierować czymś, czyjąś działalnością; stać na czele, dowodzić, przewodniczyć; narzucać komuś swoją wolę, wodzić rej w czymś» Przewodzić wyprawie,… … Słownik języka polskiego
kręcić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, kręcićcę, kręcićci, kręć, kręcićcony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} poruszać czymś w koło, powodować, że coś się obraca, wiruje; obracać, poruszać czymś w różne strony : {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
kąt — 1. Chodzić, pot. łazić, tłuc się z kąta w kąt «chodzić bez celu w jakimś pomieszczeniu, zwykle na skutek zdenerwowania, niepokoju lub znudzenia, nie mogąc sobie znaleźć miejsca»: Marudził po domu, łaził z kąta w kąt, w południe dopiero wyszedł na … Słownik frazeologiczny
prowadzić — 1. Coś do niczego nie prowadzi «coś nie osiąga, nie wywołuje żadnego skutku, coś nie ma sensu; coś mija się z celem»: Oburzanie się i wylewanie złości do niczego nie prowadziło, trzeba było pomyśleć, co robić. R. Antoszewski, Kariera. 2.… … Słownik frazeologiczny
komenderować — ndk IV, komenderowaćruję, komenderowaćrujesz, komenderowaćruj, komenderowaćował 1. «dawać komendę; rozkazywać; być dowódcą, dowodzić» Komenderować oddziałem. Ognia! komenderuje dowódca. 2. pot. «przewodzić komuś, narzucać komuś swoją wolę,… … Słownik języka polskiego
kręcić — ndk VIa, kręcićcę, kręcićcisz, kręć, kręcićcił, kręcićcony, kręcićceni 1. «nadawać czemuś ruch obrotowy, obracać w koło, wprawiać w wirowanie; poruszać czymś we wszystkie strony» Kręcić korbą (patefonu). Kręcić gałkami radia. Kręcić młynka… … Słownik języka polskiego
nos — m IV, D. a, Ms. nossie; lm M. y 1. «narząd powonienia, u kręgowców wyższych także początek dróg oddechowych; u ludzi najbardziej wystająca część twarzy znajdująca się między oczami i czołem a ustami» Cienki, długi, duży, krzywy, mały, mięsisty,… … Słownik języka polskiego
wodzić — ndk VIa, wodzićdzę, wodzićdzisz, wódź, wodzićdził, wodzićdzony 1. «idąc prowadzić kogoś w różne miejsca, być czyimś przewodnikiem» Wodziła gości po całym mieście. Wodziła nas od sklepu do sklepu. Wszędzie wodziła ze sobą dziecko. ◊ Wodzić rej… … Słownik języka polskiego
